Pąkle mogą pomóc w ujawnieniu lokalizacji zaginionego lotu MH370 Malaysia Airlines

Profesor nadzwyczajny Gregory Herbert zainspirował się chwilą, gdy zobaczył zdjęcia szczątków samolotu, które rok po katastrofie wyrzuciły na brzeg wyspy Reunion u wybrzeży Afryki.

„Flaperon był pokryty pąkli i gdy tylko to zobaczyłem, natychmiast zacząłem wysyłać e-maile do badaczy, ponieważ wiedziałem, że geochemia ich muszli może dostarczyć wskazówek na temat miejsca katastrofy” – powiedział Herbert.

Jako biolog ewolucyjny i zajmujący się ochroną przyrody Herbert bada systemy morskie, ze szczególnym uwzględnieniem bezkręgowców morskich w skorupach, takich jak ostrygi, muszle i pąkle. W ciągu ostatnich dwudziestu lat Herbert stworzył i udoskonalił metodę ekstrakcji temperatur oceanów przechowywanych w chemii muszli bezkręgowców. Herbert stosował tę metodę już wcześniej do określenia wieku i ryzyka wyginięcia gigantycznych muszli końskich oraz zbadania okoliczności środowiskowych towarzyszących zniknięciu kolonii Jamestown.

Pąkle i inne bezkręgowce morskie o skorupach codziennie hodują muszle, tworząc wewnętrzne warstwy podobne do słojów drzew. Skład chemiczny każdej warstwy zależy od temperatury otaczającej wody w momencie jej utworzenia. W tym badaniu, opublikowanym w AGU Advances, zespół badawczy Herberta przeprowadził eksperyment wzrostowy z żywymi pąkli, aby odczytać ich skład chemiczny i po raz pierwszy odblokował zapisy temperatury z muszli pąkli.

Po eksperymencie zastosowali skuteczną metodę do małych pąkli z MH370. Z pomocą ekspertów od pąkli i oceanografów z Uniwersytetu w Galway połączyli zapisy temperatury wody pąkli z modelowaniem oceanograficznym i pomyślnie wygenerowali częściową rekonstrukcję dryfu.

„Niestety, największe i najstarsze pąkle nie zostały jeszcze udostępnione do badań, ale dzięki tym badaniom udowodniliśmy, że tę metodę można zastosować w przypadku pąkli, które skolonizowały gruz wkrótce po katastrofie, aby zrekonstruować pełną ścieżkę dryfu z powrotem do źródła katastrofy” – powiedział Herbert.

Do tego momentu poszukiwania MH370 obejmowały kilka tysięcy mil wzdłuż korytarza północ-południe zwanego „Siódmym łukiem”, gdzie według śledczych samolot mógł poszybować po wyczerpaniu się paliwa. Ponieważ temperatury oceanów mogą zmieniać się szybko wzdłuż łuku, Herbert twierdzi, że ta metoda może dokładnie określić, gdzie znajduje się samolot.

„Francuski naukowiec Joseph Poupin, który był jednym z pierwszych biologów, który zbadał klaperon, doszedł do wniosku, że największe przyczepione do niego pąkle były prawdopodobnie na tyle stare, że skolonizowały wrak wkrótce po katastrofie i bardzo blisko faktycznego miejsca katastrofy, gdzie samolot jest teraz” – powiedział Herbert. „Jeśli tak, temperatury zarejestrowane w tych pociskach mogą pomóc badaczom zawęzić poszukiwania”.

Herbert twierdzi, że nawet jeśli samolot nie znajduje się na łuku, badanie najstarszych i największych pąkli może nadal zawęzić obszary poszukiwań na Oceanie Indyjskim.

„Poznanie tragicznej historii kryjącej się za tajemnicą zmotywowało wszystkich zaangażowanych w ten projekt do zdobycia danych i opublikowania tej pracy” – powiedział Nassar Al-Qattan, niedawny absolwent studiów doktoranckich z geochemii na USF, który pomógł przeanalizować geochemię pąkli. „Samolot zaginął ponad dziewięć lat temu i wszyscy pracowaliśmy nad wprowadzeniem nowego podejścia, które pomogłoby wznowić poszukiwania zawieszone w styczniu 2017 r., co mogłoby pomóc w przybliżeniu losów dziesiątek rodzin osób znajdujących się w zaginionym samolocie”.

Badania te przeprowadzono we współpracy z Ranem Tao, geologiem przestrzennym USF; Howard Spero, emerytowany profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis; oraz eksperci od pąkli i oceanografowie Sean McCarthy, Ryan McGeady i Anne-Marie Power z Uniwersytetu w Galway.

źródło University of South Florida. "Barnacles may help reveal location of lost Malaysia Airlines flight MH370." ScienceDaily. ScienceDaily, 23 August 2023. <www.sciencedaily.com/releases/2023/08/230823122608.htm>.